امروزه بسیاری از مردم برای انتخاب مقصد سفرشان به فاکتور غذا توجه ویژه‌ای دارند و ایران به عنوان کشوری که قدمت فراوانی در زمینه آشپزی و انواع خوراک دارد، نباید از این ظرفیت مهم غافل شود. درواقع خوراک یکی از مهمترین محور‌های جذب گردشگر در دنیاست.
سالانه ۱۶ هزار میلیارد تومان صرف غذا، رستوران داری و هتل داری در کشور می‌شود و اگر بتوانیم با تدبیر و اتخاذ سیاست‌های درست رویکردمان را به سمت آشپزی اقوام ببریم، شاهد رشد اقتصادی بسیار خوبی در کشور به ویژه در روستا‌ها خواهیم بود.
در ایران نزدیک به سه هزار خوراک وجود دارد، اما با تمام این تفاسیر جالب اینجاست که در بیشتر هتل‌ها و رستوران‌های ما غذا‌های بین المللی سرو می‌شود و اگر گردشگری قصد سفارش خوراک ایرانی را داشته باشد، با منوی تکراری چلوکباب و جوجه کباب مواجه می‌شود.
همه میدانیم که ایران یکی از بزرگترین قلمرو های آشپزی در جهان است و از دیرباز تاکنون، خوراکی های لذیذ و اصیل ایرانی بعنوان ک شاخصه هویت ایرانی و فرهنگ ما بوده است.
در کشور ما تنوع غذایی بالایی وجود دارد. به عنوان مثال شهر رشت که امسال به عنوان شهر خلاق خوراک شناسی در یونسکو ثبت جهانی شد، بیش از ۲ هزار نمونه خوراک محلی به یونسکو ارائه و تا امروز ۴۰۰ غذای محلی اش را ثبت کرده است.
نکته جالب دیگر اینکه تعداد پیتزافروشی‌های ما در تهران بیشتر از تعداد پیتزافروشی‌های کشور ایتالیا است و حدود ۴۲ غذای ایتالیایی در رستوران‌هایمان سرو می‌شود، این در حالی است که هنوز برخی خوراک‌های ایرانی سهمی از منوی رستوران‌ها و هتل‌های کشور ندارند.
شاید همه ما ندانیم که مردم کهگیلویه و بویر احمد بیشتر از هفده نوع نان در سفره دارند، غذا‌های محلی در جای جای ایران با دستورالعمل‌های متفاوتی طبخ می‌شوند، قلیه ماهی چابهار و بوشهر هیچ شباهتی به هم ندارند و اینکه غذا‌های سنتی سیستان و بلوچستان بسیار متنوع اند. در حالیکه ما هیچ رستوران کرمانی نداریم و حتی نام «آشپزی کویر» را نشنیده ایم، تعداد بیشماری از رستوران‌ها با منو‌های فرنگی در کشورمان کاملا شناخته شده و پر مشتری هستند!
توجه به آشپزی «اقوام» بیش از آشپزی «ملل» امری ضروری می باشد؛ متاسفانه این اشتباه در دانشگاه‌های ما هم وجود دارد که دنبال آشپزی ملل می‌روند، با وجود اینکه ما در این زمینه ضعف داریم و هنوز منابع درستی در اختیار آشپز‌های ایرانی قرار نگرفته است.
