تاریخچه‌ی گردشگری سیاه به تماشا و بازدید گردشگران از شهرهای جنگ‌زده یونان باستان برمی‌گردد. براساس برخی گفته ها نیز یکی از اولین مناطقی که در دنیا گردشگری سیاه در آن شکل گرفت، منطقه اعدام‌های زیاد و تماشای دسته جمعی این اعدام ها توسط مردمان گذشته بود.
سفر کردن برای تماشای آثار تلخ و دردناک ناشی از حوادث طبیعی مثل زلزله، سیل، بازماندگان جنگ‌ها و حملات شیمیایی هدف گردشگری سیاه است که گردشگران را با مفهوم مرگ و حادثه روبرو می کند. در حال حاظر هم مناطقی مثل ویرانه های توفان «کاترینا» در نیواورلئان آمریکا، ویرانه‌های «پمپی» (ایتالیا) و بازمانده‌ها‌ی سونامی سال 2004 میلادی در سواحل اندونزی از دیدنی های جذاب گردشگران می باشند.
در این نوع گردشگری، جهانگردان علاوه بر این‌که اثرات تخریب یک منطقه‌ی مصیبت‌زده را می‌بینند، زندگی افراد بومی و درد کشیده آن منطقه مصیبت دیده را لمس کرده و مهارت‌های کنار آمدن با شرایط سخت و مقابله با بحران را از این افراد یاد می گیرند. از مزایای «گردشگری سیاه» می توان به افزایش آگاهی مردم و نسل های آینده اشاره کرد که حاصل آن شاید تکرار نشدن رویدادهای اسف بار و غمناکی که در گذشته اتفاق افتاده، باشد.
همینطور برخی گردشگران برای مشاهده مردمی که در فقر و بدبختی زندگی می‌کنند، مسافت های دور و سختی و نا امنی راه ها را به جان می خرند تا چیزهای جدیدی را تماشا کنند که تابحال از نزدیک ندیده اند. چیز های جالبی که گردشگران ثروتمند را مات و مبهوت خود خواهد ساخت. البته بسیاری معتقدند که این نوع گردشگری سبب رونق زندگی افراد فقیر ومستمند نیز می شود. سومالی، اتیوپی و بخش‌هایی از هندوستاناز اهداف این گردشگران می باشند و قابلیت جذب گردشگر سیاه را دارند.
در جهان امروزی به مناطقی سفر می شود که زمانی آن هم بسیار دور در آن اتفاقی تلخ روی داده و از آن به عنوان یک خاطره تلخ و قدیمی یاد می کنند. نظیر وقایع جنگ جهانی دوم یا مثلا در پاریس قبرستانی زیرزمینی کشف شده و گروهی علاقمند به بازدید از آن هستند.
گردآوری: احسان بلوریان، 1396/10/23
